Historia Kolumbii

Przed przybyciem Europejczyków na początku XVI w. obszar dzisiejszej Kolumbii zamieszkany był przez Indian. Żyli oni w niewielkich, izolowanych od siebie grupach, głównie w regionie andyjskim i na wybrzeżach. Poszczególne plemiona wykształciły niezależne od siebie kultury. Odznaczały się wysokim poziomem rozwoju rzemiosła artystycznego. Najstarsze zabytki kultury materialnej pochodzą z V w. p.n.e. Jedna z najwyżej rozwiniętych kultur prekolumbijskich została stworzona przez Indian Muisca (Chibcha) w III w. n.e. Bogactwo ich cywilizacji przyczyniło się do narodzin legendy o Złotej Krainie, El Dorado.

Pierwszym konkwistadorem był przybyły w 1499 r. Alonso de Ojeda. Od tej pory Kolumbia stała się celem wielu hiszpańskich wypraw rabunkowych. Stopniowo zaczęto także zakładać nowe miasta dla stałych osadników. W 1509 r. założono San Sebastian de Urate, jedno z pierwszych w Ameryce Południowej miast europejskich.

Pierwsza połowa XVI wieku to podbój wnętrza kraju oraz walki między rywalizującymi hiszpańskimi zdobywcami. W celu ustabilizowania sytuacji ustanowiona została w 1550 r. przez króla Hiszpanii Królewska Audiencja Nowego Królestwa Granady. Początkowo była podporządkowana Peru. W 1717 r. została ustanowiona samodzielnym wicekrólestwem. Jego granice obejmowały dzisiejszą Kolumbię, Panamę, Wenezuelę i Ekwador. Pod koniec XVIII w. niezadowolenie i rozczarowanie hiszpańskimi rządami, doprowadziły do protestów i rebelii, które z czasem przerodziły się w zorganizowaną walkę o uzyskanie niepodległości. W 1812 r. na czele walczących stanął Simon Bolivar, przyszły bohater narodowy. Decydująca bitwa rozegrała się 7 sierpnia 1819 r. w Boyacá. Jej rocznica do dziś jest obchodzona jako święto narodowe. Kolumbia proklamowała wówczas swą niepodległość.

Utworzone wówczas zostało nowe państwo - Wielka Kolumbia, w skład którego weszły obok Kolumbii Wenezuela i Ekwador. Państwo to rozpadło się jednak już w 1829 r. na trzy samodzielne kraje.

Odzyskanie niepodległości nie było równoznaczne z nastaniem pokoju. Wiek XIX to okres licznych wojen domowych między ścierającymi się ugrupowaniami politycznymi. Wybuchło wówczas także ponad 50 powstań antyrządowych. Najbardziej krwawym konfliktem była wojna tysiąca dni, zakończona w 1903 r. zwycięstwem konserwatystów. Nastąpiło wówczas także odłączenie się Panamy, stanowiącej dotąd jego integralną część.

Konflikt między liberałami i konserwatystami rozpoczął się na nowo w 1948 r. Kolejna wojna domowa pochłonęła ok. 300 000 ofiar. W celu jej zakończenia dokonano jedynego w dziejach Kolumbii przewrotu wojskowego. Dokonał go generał Gustav Rojas Pinillo. Wkrótce utworzono Front Narodowy. Była to koalicja opozycyjnych partii, z których na przemian miał być wybierany kolejny prezydent.

Tworzenie się coraz liczniejszych oddziałów partyzanckich i grup paramilitarnych staje się obecnie coraz większym zagrożeniem dla bezpieczeństwa państwa. Na coraz większą skalę odbywają się akty przemocy, napady i masakry ludności. Zagrożenie jest tym większe, że większość samozwańczych armii współpracuje z kartelami narkotykowymi. Wobec nich władza rządowa pozostaje jak dotąd bezsilna. Skorumpowana jest także część władzy. Jedną z większych afer było ostatnio posądzenie prezydenta Ernesta Sambera o wykorzystanie mafijnych pieniędzy na kampanię wyborczą. Wewnętrzna sytuacja Kolumbii, przy wzrastającej działalności partyzanckiej i terrorystycznej, a malejącej wiarygodności rządu, jest więc niestabilna. Wszystko niekorzystnie odbija się na jej gospodarce.

Polskicm akcentem w Kolumbii, było osiedlanie się tu polscy żołnierze, walczący w armii wyzwoleńczej Bolivara. Do dziś mieszkają tam ich potomkowie.