Historia Kanady
<rys1>Pierwszymi ludami, które osiedliły się na terenie Kanady byli <strong>Indianie i Innuici</strong>. Indianie dotarli na teren Kanady najprawdopodobniej ok. 35 tys. lat temu, przez obecną Cieśninę Beringa, zaś Innuici zaczęli zasiedlać północne obszary Kanady 1 tys. do 3 tys. lat temu. Około 1000 r. północne brzegi Nowej Fundlandii próbowali zamieszkać <strong>Wikingowie</strong>.
W 1497 r. Giovanni Cabotto - genueński żeglarz, będący w angielskiej służbie dokonał odkrycia wschodniego wybrzeża. Natomiast w 1534 r. dotarł do Kanady francuski żeglarz Jacques Carter. Zdobył on i zbadał obszar w rejonie rzeki Św. Wawrzyńca, nazywając go Nową Francją. W 1605 r. Francuzi założyli Port Royal, a w 1608 r. Quebec. W 1633 r. Kanada stała się oficjalnie prowincją Francji. Tereny położone na północ i zachód od Nowej Francji były administrowane przez Anglię, a dokładnie przez Kompanię Zatoki Hudsona. Powstała ona w 1670 r. w celu pozyskiwanie skór oraz futer.
Początkowo przedstawiciele europejskich kultur egzystowali obok siebie bez konfliktów. W 1745 r. oddziały brytyjskie zajęły francuski fort w Nowej Szkocji, od tego momentu rozpoczęła się intensywna walka o panowanie. W 1759 r. wojska angielskie zdobyły twierdzę Quebec, a rok później miasto Montreal.
W 1763 r. Francja w myśl postanowień pokoju paryskiego musiała zrzec się swoich posiadłości w Kanadzie, która stała się kolonią brytyjską. W 1774 r. Wielka Brytania wydała tzw. Quebec Act, który gwarantował ludności francuskiej m.in. prawo do posługiwania się językiem francuskim. Quebec Act ma swe odzwierciedlenie do dzisiejszego dnia w odrębności kulturowej i językowej Quebecu, w stosunku do pozostałych prowincji.
Pod koniec wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych (1755-1783) do Kanady wyemigrowało około 50 tys. Brytyjczyków ze Stanów. Dodatkowo napłynęli koloniści brytyjscy z Europy - głównie z Irlandii. Przyczyniło się to do obaw wśród mniejszości francuskiej przed wynarodowieniem, których efektem był wybuch szybko stłumionego w 1837 r. w Quebec powstania antyangielskiego.
W 1867 r. Anglia proklamowała tzw. Akt Brytyjski Ameryki Północnej, w oparciu o który powstało państwo kanadyjskie w obecnym rozumieniu. Utworzył on tzw. Dominium Kanady. Powstanie państwa kanadyjskiego było zabezpieczenie przed włączeniem prowincji do Stanów Zjednoczonych. W 1885 r. wschód i zachód kraju połączyła Kanadyjska Kolej Pacyficzna, której budowa była jednym z istotniejszych etapów w historii tego kraju. Wśród ludności kolonizującej od drugiej połowy XIX w. zachodnie obszary Kanady, oprócz Brytyjczyków, znaczny udział stanowili Skandynawowie, Niemcy, Ukraińcy, Polacy.
W czasie I i II wojny światowej wojska kanadyjskie walczyły przeciw Niemcom na terenie Europy. Następował w tym czasie szybki rozwój gospodarczy kraju oraz wzrost jego samodzielności politycznej. W 1931 r. uzyskuje Kanada wraz z innymi dominiami brytyjskimi niepodległość oraz statut członka Brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Po II wojnie światowej kraj doświadczył wielkiej fali emigracji z państw europejskich, a później, w latach sześćdziesiątych, także z Azji, Ameryki Łacińskiej.
W ramach złagodzenia napięć pomiędzy ludnością pochodzenie francuskiego i angielskiego w 1969 r. język francuski uznano za drugi obok angielskiego, język urzędowy Kanady. Akt Brytyjskiej Ameryki Północnej utracił ważność dopiero w 1981 r.. W jego miejsce parlament brytyjski uchwalił Canada Act, w którym całą władzę ustawodawczą przekazano parlamentowi kanadyjskiemu. W tym samym roku uchwalono kanadyjską konstytucję, dodając do niej Kartę Praw i Wolności, od tego momentu całe prawodawstwo stanowione jest wyłącznie w Kanadzie.
Kanada na skróty
Przewodnik - Galeria
1/26