Historia Islandii

Pierwsi osadnicy na odległej Islandii pojawili się stosunkowo późno, jak na standardy Starego Kontynentu, bo dopiero w 874 roku. Na podstawie starych ksiąg można wysnuć wniosek, że w VIII wieku na wyspę przybyli irlandzcy mnisi, którzy ją zamieszkiwali, ale nie ma żadnych archeologicznych dowodów na irlandzkie osadnictwo. Dlatego też przyjmuje się, że pierwszymi mieszkańcami wyspy byli Wikingowie z Norwegii oraz osadnicy celtyccy - szkoccy i iryjscy. W latach od 870 do 930 Islandię skolonizowali skutecznie Normanowie. Od 930 roku zapoczątkowano zwyczaj dorocznych zgromadzeń wszystkich wolnych mieszkańców wyspy - Althing. Szczegółowy opis pierwszych osadników oraz ich zwyczajów daje Księga Osadnictwa napisana w XII wieku (Landnámabók). Żeglarze z Norwegii czy Irlandii odkryli wyspę właściwie przypadkiem.

Za pierwszego osadnika na Islandii uznawany jest Ingólfur Arnarson, wódz z Norwegii, który przybił do brzegów wyspy w 874 roku. Zbudował tam swoją farmę, dokładnie w miejscu, gdzie obecnie znajduje się Reykjavik. Od 930 roku, czyli pod koniec okresu osadnictwa, odbył się pierwszy Althing, otwierający cykl spotkań mieszkańców Islandii na równinie Thingvellir.
Ważnym okresem w historii Islandii był okres szerzenia wiary chrześcijańskiej. Decyzją Althingu w 1000 roku przyjęto nową wiarę, pod naciskiem króla Norwegii, z którym Islandia miała zawarte porozumienie. Pierwsze biskupstwo powstało w Skálholcie w 1056 roku, założone przez Ísleifura Gissurarsona. Dzięki Islandczykom odkryta i skolonizowana została Grenlandia w IX i X wieku.
Wiek XIII został nazwany w historii Islandii złotą epoką pisania sag, czyli klasycznej literatury średniowiecznej po islandzku, w archaicznym języku. W latach 1220-1262 roku w Islandii rozgorzała wojna domowa. Była to epoka Sturlungów i obfitowała w boje toczone między rodami. Wojna domowa doprowadziła do poddania Islandii władzy króla Norwegii w 1262 roku. Althing przyjął wówczas Jonsbok, królewski kodeks prawa.

W 1297 roku na mocy unii kalmarskiej zawartej pomiędzy Szwecją, Norwegią i Danią, Islandia dostała się pod władzę korony duńskiej, zachowując swój ustrój i samorządność. Wiek XV to na Islandii angielskie stulecie, kiedy zawarto bliskie kontakty pomiędzy krajem i Anglią. Na początku XV wieku „Czarna śmierć” mocno dotknęła wyspę.
W XVI wieku miała miejsce reformacja kościoła w Danii. To wzmocniło władzę monarchii duńskiej w Islandii, a w 1662 roku wprowadzono monarchię absolutną. Dzięki temu królowie Danii stali się dziedzicznymi władcami Islandii. Cała władza dostała się z rąk Althingu do Kopenhagi, a monopol handlowy negatywnie wpłynął na islandzką gospodarkę. Liczne klęski głodu i katastrofy naturalne zdziesiątkowały ludność Islandii. W 1787 roku Reykjavik został stolicą Islandii. Wiek XIX to odrodzenie narodowe wyspy, a za jego ojca uważa się Jóna Sigurðssona. Był on przywódcą ruchu narodowego. W 1904 roku ustanowiono autonomię kraju. Islandia ostatecznie stała się niepodległym państwem w 1918 roku, jako królestwo połączone unią personalną z Danią. W 1920 roku uchwalono konstytucję, która gwarantowała odrębność islandzkiego parlamentu i rządu. W 1940 roku Islandię zajęli żołnierze brytyjscy.

W 1944 roku, w wyniku referendum, aż 97 proc. uprawnionych do głosowania opowiedziało się za zerwaniem unii personalnej z Danią. Tak powstała Republika Islandii proklamowana 17 czerwca 1944 roku. W czasie II wojny światowej początkowo Islandia była państwem neutralnym, a później zajęli ją brytyjscy żołnierze. W 1941 roku zastąpili ich Amerykanie. W 1946 roku Islandia stała się członkiem NATO.