Historia Bośni i Hercegowiny

Początków Bośni i Hercegowiny można poszukiwać już w pismach z połowy X wieku. To cesarz Konstantyn VII Porfirogeneta opisał te tereny wykorzystując nazwę mała kraina Bosony, choć sama Bośnia swoją nazwę wzięła od rzeki o tej samej nazwie. Pochodzenie nazwy Hercegowina sięga z kolei XV wieku, kiedy książę Bośni Stjepan Vukčić Kosača tytułując się, użył sformułowania Herzog, dosłownie oznaczającego księcia. Obszar przez niego zajmowany nazwano więc Hercog - ovin, w połączeniu Hercegowina.

Ważnym momentem w historii Bośni i Hercegowiny było podpisanie Traktatu Berlińskiego w 1878 roku, na mocy którego Austria otrzymała te tereny pod własną administrację. Właściwej aneksji Bośni i Hercegowiny Austro-Węgry dokonały 5 października 1908 roku. Po pierwszej wojnie światowej państwo weszło w skład Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców, a potem do Królestwa Jugosławii.
W okresie II wojny światowej, od 1941 roku Bośnia i Hercegowina znalazła się w granicach Niepodległego Państwa Chorwackiego, aby po niej wejść w skład Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii, jako Socjalistyczna Republika Bośni i Hercegowiny. Po rozpadzie Jugosławii, na mocy referendum z 1992 roku Bośnia i Hercegowina uzyskała niepodległość. Początkowo nazwa państwa brzmiała Republika Bośni i Hercegowiny, ale w 1995 roku po uchwaleniu konstytucji zmieniono ją na Bośnię i Hercegowinę.

Od 1992 roku w Bośni i Hercegowinie trwała przez ponad 3,5 roku wojna domowa, która mogła pochłonąć nawet 200 000 ofiar, z czego większość - 65 proc. stanowili Bośniacy, 25 proc. Serbowie, a 8 proc. Chorwaci. Wszystkie strony konfliktu brutalnie obchodziły się z przeciwnikami. Był to bardzo ciężki czas dla tego niewielkiego, bałkańskiego państwa. Dopiero w listopadzie 1995 roku zawarto ostatecznie pokój w Dayton, który określił ustrój polityczny i kształt nowego państwa. Podzielono je na Federację Bośni i Hercegowiny, Republikę Serbską oraz Dystrykt Brczko, pozostający strefą zdemilitaryzowaną, pod kontrolą międzynarodową.