Historia Albanii

Korzenie Republiki Albanii sięgają czasów starożytnych, kiedy to kraj ten wchodził w skład Ilirii, zamieszkiwanej przez lud indoeuropejski Ilirów. W 168 roku naszej ery uzależnił się on od Rzymian, a od końca IV wieku przyłączony został do Cesarstwa Bizantyjskiego. Dopiero w VI i VII wieku na teren Albanii zaczęły napływać plemiona słowiańskie. Na przestrzeni wieków IX, X i XI tereny te wchodziły w skład carstwa Bułgarii.

Pierwsze państwo albańskie powstało właściwie w XII wieku, natomiast dwieście lat później tereny te podbili Serbowie. Około 1435 roku Turcy wyzwolili Albanię, a następnie pod koniec stulecia zajęli kraj. Mieszkańcy-feudałowie powoli przechodzili na religię islamską, zachowując swoje majątki i należne uprawnienia. W XIX wieku dużą aktywnością odznaczał się ruch niepodległościowy na rzecz wyzwolenia Albanii, nazywany Rilindja. W 1912 roku Kongres Narodowy Albanii w miejscowości Wlora ogłosił deklarację niepodległości. Już po roku kraj chciano rozdzielić pomiędzy Serbię i Grecję. Do czasu wybuchu II wojny światowej pozostawała ona księstwem, republiką, a następnie królestwem. Tron objął niemiecki arystokrata i oficer armii niemieckiej Wilhelm zu Wied, który przyjął tytuł księcia.
W okresie I wojny światowej Albanię okupowali Serbowie, a później Austriacy. Dzięki nim wybudowano tam pierwszy system dróg. Pod koniec wojny Włosi wkroczyli do kraju chcąc mieć w nim swoja strefę wpływów. Nie udało się to, ponieważ do walki stanęli albańscy powstańcy. Niepodległość Albanii zatwierdziła konfederacja z 1920 roku, po czym zdetronizowano księcia Wilgelma zu Wied i proklamowano republikę.

W 1928 roku Albania znów była monarchią, kiedy to konserwatywny premier Ahmed Zogu koronował się królem. Kraj przez niego stał się zależny od Włoch, które ostatecznie zajęły kraj  w kwietniu 1939 roku, obalając króla i łamiąc zobowiązania międzynarodowe. 16 kwietnia 1939 roku włoski król Wiktor Emanuel III został ogłoszony także królem Albanii. Po 1941 roku do protektoratu albańskiego przyłączono Kosowo, a premierem kolaboracyjnego rządu został Mustafa Merlika.

W latach 1943-1944 kraj był pod okupacją hitlerowską, a następnie 28 listopada 1944 roku został ogłoszony republiką ludową. Władzę przejęła komunistyczna Albańska Partia Pracy kierowana przez Envera Hodżę. W 1946 roku, po II wojnie światowej powstała Ludowa Republika Albanii, będąca członkiem ONZ, czy Układu Warszawskiego i RWPG. W 1948 roku po rozłamie bloku wschodniego Albania opowiedziała się za Związkiem Radzieckim.  Do 1956 roku trwała współpraca ze stroną rosyjską, a następnie zaczęła skłaniać się ku Chinom, spieszącym z pomocą gospodarczą. W 1976 roku nazwę kraju zmieniono na Ludowa Socjalistyczna Republika Albanii. Kiedy w 1985 roku zmarł Enver Hodża, władzę przejął Ramiz Alia, członek liberalnej frakcji w Partii Pracy. Po kilkuletniej izolacji międzynarodowej w 1987 roku poprawiły się stosunki z Grecją i z RFN, a rok później także z Włochami.
W 1991 roku w kraju zorganizowano pierwsze demokratyczne wybory, w których władzę zdobyli komuniści. Nowy rząd zmienił nazwę państwa 29 kwietnia 1991 roku na Republikę Albańską, a pierwszym prezydentem został Ramiz Alia. Zmieniono także konstytucję, wprowadzając podział władzy i większe swobody obywatelskie. W 1992 roku komuniści utracili władzę na rzecz Demokratycznej Partii Albanii.

Podczas operacji w Kosowie w 1999 roku Albania służyła jako najważniejsza baza operacyjna NATO. Obecnie jest kandydatem do Unii Europejskiej.