Historia Słowenii

Najwcześniejsze osadnictwo na obszarze dzisiejszej Słowenii istniało już w paleolicie. W epoce miedzi w okolicach dzisiejszej Lublany znajdowała się osada leżąca na szlaku bursztynowym. Zamieszkiwały ją plemiona uprawiające ziemię i hodujące bydło. Około 700 r. p.n.e. zostały one wyparte przez plemiona iliryjskie przybyłe z południa. Około 400 r. p.n.e. na tereny dzisiejszej Słowenii zaczęli napływać Celtowie. Nie wyparli oni poprzednich mieszkańców, raczej nawzajem przenikali swoją kulturę. Wspólnie stworzyli pierwsze państwo na tych terenach nazwane Królestwem Noryckim.

Na początku naszej ery Rzymianie dołączyli je do swojego cesarstwa. W tym czasie powstały osady takie jak Emona, Celeia, Poetovio i Virunum. Miasta te pierwotnie były obozami wojskowymi, ale z czasem powstawały w nich liczne świątynie, łaźnie, fortyfikacje i stały się później podwalinami dla miast słowiańskich. Koniec panowaniu Rzymian na tych terenach położyły napady Hunów w V wieku, a następnie Ostrogotów i Longbardów.

Wreszcie w VI wieku przybyli przodkowie dzisiejszych Słoweńców. Osiedlili się głównie w dolinach Sawy, Drawy i Mury oraz we wschodnich Alpach. W owych czasach nazywano ich Sclaveni.

W VIII w kraj znalazł się pod zwierzchnictwem Bawarii, a następnie frankoński ród Karolingów rozpoczął podbój ziem słoweńskich. W 748 roku została wchłonięta Karantania (Karyntia). Od wówczas też frankońskich misjonarzy mieszkańcy Słowenii przyjęli chrześcijaństwo.

Władze frankońskie starały się utrzymywać wpływy na tych terenach obsadzając ważne stanowiska wielmożami niemieckimi. To spowodowało szybką germanizację szlachty słowiańskiej, a miejscowi chłopi zostali zepchnięci jako najniższa klasa społeczna.
Po upadku dynastii Karolingów w drugiej połowie IX wieku, książę Karyntii, Kocel proklamował niepodległe królestwo słoweńskie w Dolnej Panoni.

Jednak Słowenia nie cieszyła się niepodległością długo. Najpierw około 900 roku zostało podbite przez Madziarów, a następnie obszary królestwa zostały zajęte przez Niemców, którzy postanowili odbudować Karyntię i założyli na początku XI stulecia słoweńskie prowincję: Kranjska, Karyntia, Styria, Gorycja i Biała Marchia
Od tego czasu (X w.) Niemcy rozpoczęli intensywną germanizację. Sprowadzili swoją administrację i ziemiaństwo, a ludność słoweńska została zepchnięta na margines.

Mimo wszystko Słoweńcy potrafili zachować swoją tożsamość narodową, głównie dzięki duchowieństwu.
Od 1804 r. większość ziem zajęli Habsburgowie, którzy panowali tutaj do 1918 r. Rządy Habsburgów przyniosły Słowenii rozwój - wiele miast otrzymało przywileje i statuty, zaczęła się rozwijać gospodarka - otwarto huty w Kropje i kopalnie rtęci w Idrji. Za panowania Marii Teresy w latach 1740 -1780 zbudowano nowe drogi, a dzięki zniesieniu ceł pomiędzy poszczególnymi prowincjami rozwijał się handel, wprowadzono państwowe szkolnictwo średnie i obowiązek nauczania w stopniu podstawowym. Wzrosła produkcja rolna, rozwijały się manufaktury.

W okresie napoleońskim Słowenia wchodziła na krotko w skład królestwa Prowincji Iliryjskich ze stolicą w Lublanie (1809-1815). Mimo tak krótkiego okresu panowania Francja wprowadziła szereg ważnych reform takich jak równość wobec prawa i język słoweński w szkołach i urzędach.
Po upadku dynastii Habsburgów w 1918 roku Słowenia weszła skład Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców, które w 1929 r. przyjęło nazwę Jugosławii. W tym okresie dominowało hasło "jedności Jugosłowian" i Słowenia został zredukowana o roli małej prowincji w centralistycznym królestwie. Niemniej jednak językiem urzędowym był słoweński, a mieszkańcy cieszyli się kulturową niezależnością.

W czasie II wojny światowej Słowenia była okupowana i podzielona między Rzeszę i Włochy. W tym czasie na terenie Słowenii rozwinął się silny antyfaszystowski ruch oporu. Wyzwolona 1945 r. weszła w skład Jugosławii jako jedna z sześciu republik związkowych zjednoczonych przez Tito pod komunistycznym sztandarem. W wyniku referendum 5 czerwca 1991 r jako pierwsza z republik wystąpiła z federacji i ogłosiła niepodległość.